Στο Βυζάντιο δεν γεννιούνται αυτόνομες φιλοσοφίες ή αυτόνομα φιλοσοφικά συστήματα. Υπάρχει βεβαίως κάποια παραγωγή έργου στηριγμένου στη φιλοσοφική παράδοση του πλατωνισμού, αριστοτελισμού, στωικισμού, νεοπλατωνισμού και άλλων φιλοσοφικών προσεγγίσεων της αρχαιότητας, όμως αυτό που κυριαρχεί είναι η Πατερική, χριστιανική σκέψη και θεολογία.
Στην πραγματικότητα, αυτό που ονομάζουμε Βυζαντινή Φιλοσοφία, αποτελεί μια άρρηκτη ενότητα της ιστορίας του δόγματος και της χρήσης της ζωντανής φιλοσοφικής γλώσσας της τότε διανόησης, που χρησιμοποιήθηκε τελικά για την διατύπωσή του.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν παράγουν στοχαστικά, συλλογιστικά και διαλεκτικά το δόγμα, αλλά το διατυπώνουν με τέτοιο τρόπο. Χρησιμοποιούν πολλές φορές τον όρο φιλοσοφία με την έννοια ότι έχουν τη ζωντανή εμπειρία των μυστηρίων του τριαδικού Θεού. Όμως, ο ανθρώπινος νους πλησιάζει κατά το εφικτό τις θείες φωτιστικές ενέργειες και γνωρίζει τα μυστήρια του θεού εν μέρει ως προϊόν της θείας αποκάλυψης, αλλά η γνώση αυτή βρίσκεται σε μια προοδευτική τελείωση, πάντοτε υπό ορισμένες βασικές προϋποθέσεις: κάθαρση της ψυχής και του σώματος, φωτισμός και θέωση. Ο ανθρώπινος νους και ο λόγος δεν μπορούν με άλλο τρόπο να προσεγγίσουν τις θείες ενέργειες και να γνωρίσουν τα μυστήρια της δημιουργίας κι έτσι δεν είναι δυνατή καμιά φιλοσοφία παρά μόνο η περιπλάνηση της ψυχής που μόνο «ψιχία» αλήθειας μπορεί να βρει χωρίς να μπορεί να τεθεί στο δρόμο της τελειώσεως μακριά από τις παραπάνω προϋποθέσεις.
Όταν λοιπόν κάνουν λόγο για την Αγία Τριάδα, το Λόγο (το δεύτερο πρόσωπο), τη θεία ουσία ή τη θεία φύση, τις υποστάσεις ή τα πρόσωπα, τη θεογνωσία (με τις τρεις βαθμίδες, την κάθαρση, το φωτισμό και τη θέωση), την ενέργεια, την ταυτότητα της θείας ουσίας και την ταυτότητα της θείας ενέργειας, την ετερότητα των υποστάσεων, την ερωτική φορά Θεού και ανθρώπου και για άλλα, αντλούν εκφραστικά μέσα από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, για να κυριαρχήσει τελικά μια οργανική ενότητα δόγματος και φιλοσοφίας κατά τη διατύπωση.
Η έκθεση των δογμάτων και οι φιλοσοφικές αρχές, ως σχηματικές παραστάσεις που βοηθούν τη διατύπωση, είναι οργανικά δεμένα και η θεολογία κατά την περιγραφή και την ανάλυση της δεν αποβάλλει το φιλοσοφικό ένδυμα και με τη σειρά της η φιλοσοφική σκέψη το θεολογικό περιεχόμενο.
Στη μελέτη της Βυζαντινής Φιλοσοφίας δεν επαρκεί μια απλή έκθεση της ιστορίας των δογμάτων αλλά πρέπει να επισημανθούν τα βασικά παραστατικά σχήματα που αφομοιώθηκαν τελικά από τη θεολογική σκέψη.
Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2007
Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007
Το αιτημα.
Στη συζήτηση που έλαβε χώρα στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου την ημέρα που μάθαμε ότι το Λονδίνο θα φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, ο Βρετανός υπουργός δήλωσε: «Η βρετανική κυβέρνηση είναι πλήρως ενημερωμένη για τις θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης και τις θέσεις που έχει εκφράσει το ευρωπαικό κοινοβούλιο στο παρελθόν για το ζήτημα των μαρμάρων του Παρθενώνα. Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου θεωρεί ότι αυτό είναι ένα θέμα που αφορά το Διοικητικό Συμβούλιο του Βρετανικού Μουσείου, που είναι ανεξάρτητο από την κυβέρνηση. Γνωρίζω ότι το Βρετανικό Μουσείο θεωρεί το ίδιο το καλύτερο μέρος για να στεγαστούν τα γλυπτά του Παρθενώνα».
Το αίτημα του Δημήτρη Παπαδημούλη για επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα υποστήριξε ο ευρωβουλευτής των Βρετανών Εργατικών Ντέιβιντ Μάρτιν, ενώ ο Ελληνας πολιτικός έχει ήδη δεχθεί προτάσεις από πολλούς συναδέλφους του, μεταξύ των οποίων πολλοί του εργατικού κόμματος της Βρετανίας, «για να κλιμακώσουμε τις πρωτοβουλίες για την επιστροφή των Γλυπτών», όπως δήλωσε σχετικά ο Δ. Παπαδημούλης.
Στο Βρετανικό Μουσείο παρέπεμψε ο Βρετανός υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και προεδρεύων του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, Ντάγκλας Αλεξάντερ, το αίτημα της Ελλάδας και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα, απαντώντας προχθές σε σχετική ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΣΥΝ Δημήτρη Παπαδημούλη.
Στην ερώτησή του ο Ελληνας πολιτικός έκανε αναφορά στο ψήφισμα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου του 1998, που ζητούσε την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα και καλούσε τη βρετανική προεδρία να συμβάλει στην εφαρμογή του.
Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2007
Billy Meier.
Χαλκευμένες φωτογραφίες όπως οι φωτογραφίες UFO του Billy Meier και το φιλμ της νεκροψίας ενός εξωγήινου, ή αυτές των νεράιδων του Cottingly, του τέρατος του Λοχ Νες, ή του Μεγαλοπόδαρου, δεν θεωρούνται ψυχικές φωτογραφίες. Αν και υπάρχουν πολλές ψεύτικες φωτογραφίες, πολλές είναι απλά παραφυσικές ερμηνείες φυσικών φαινομένων όπως διάφορα ελαττώματα της κάμερας ή του φιλμ, λάθη κατά την επεξεργασία του φίλμ, αντανακλάσεις στο φακό (που οφείλονται σε αντανακλάσεις μεταξύ των επιφανειών του φακού), το λουράκι της κάμερας ή του φακού που κρέμεται μπροστά από το φακό, εφφέ που δημιουργούνται από αντανακλάσεις του φλας πάνω σε καθέφτες, κοσμήματα κλπ., σχέδια του φωτός, πόλωση του φωτός, χημικές αντιδράσεις κλπ (Nickell 1994, 1997).
Οι πρώτες ψυχικές ή πνευματικές φωτογραφίες εμφανίστηκαν σχεδόν αμέσως μετά την εμφάνιση της πρώτης φωτογραφίας. "Τόσο νωρίς όσο το 1856, φωτογραφίες αιθερικών μορφών που κάθονταν δίπλα σ' αυτόν που φωτογραφιζόταν, πουλιόντουσαν σαν αστεία δωράκια" (Williams 2000: 205). Το 1862 ο William Mumler έβγαζε τα προς το ζην στη Βοστόνη χρησιμοποιώντας την τεχνική της διπλής έκθεσης για να παράγει φωτογραφίες με υποτιθέμενα πνεύματα νεκρών (Williams: 326). Πολλοί ακολούθησαν τα βήματα του Mumler.
Κάποιοι ερευνητές του παραφυσικού, προφανώς ή αδαείς ή απρόθυμοι να παραδεχθούν ότι οι φωτογραφίες με πνεύματα είναι ψεύτικες ή παρερμηνείες απλών φαινομένων, κυνηγούν πνεύματα για να τα φωτογραφίσουν. Ακόμα, άλλοι υποστηρίζουν πως μπορούν να μεταφέρουν τις σκέψεις τους απ' ευθείας πάνω στο φιλμ, κάτι που είναι γνωστό και ως σκεπτογραφία.
Η σκεπτογραφία έγινε δημοφιλής από τον ψυχίατρο Δρ. Jule Eisenbud. Έγραψε ένα βιβλίο για έναν γκρουμ από το Σικάγο, τον Ted Serios, που ισχυριζόταν ότι μπορούσε να κάνει να εμφανίζονται εικόνες πάνω σε Polaroid φιλμ, μόνο με το να σκέφτεται μια εικόνα. Από την έκδοση και μετά του βιβλίου του Eisenbud, The World of Ted Serios: 'Thoughtographic' Studies of an Extraordinary Mind (1966) [Ο Κόσμος του Ted Serios: 'Σκεπτογραφικές' Μελέτες ενός Εκπληκτικού Νου], και άλλοι ισχυρίστηκαν ότι μπορούν να καταφέρουν αυτό το κατόρθωμα. Ο Eisenbud ισχυρίστηκε πως ο Serios έκανε τη σκεπτογραφία του μέσω ψυχικίνησης, και πως κάποιες από αυτές γίνονταν κατά τη διάρκεια εξωσωματικών εμπειριών. Ο Charlie Reynolds και ο David Eisendrath, αμφότεροι ερασιτέχνες ταχυδακτυλουργοί και επαγγελματίες φωτογράφοι, αποκάλυψαν τον Serios σαν απατεώνα αφού πέρσαν μαζί του, και με τον Eisenbud, ένα Σαββατοκύριακο. Ο Serios ισχυρίστηκε πως χρειαζόταν ένα μικρό σωλήνα μπροστά απ' την κάμερα για να τον βοηθήσει να αυτοσυγκεντρωθεί, αλλά τον είδανε να βάζει κάτι μέσα στο σωλήνα. Το πιθανότερο να ήταν μια εικόνα από αυτό που θα φωτογράφιζε η κάμερα, αλλά που θα υποστήριζε ο Serios ότι προήρθε από το μυαλό του και όχι από το χέρι του. Η αποκάλυψη τους εμφανίστηκε στο τεύχος Οκτωβριου 1967 του περιοδικού Popular Photography . Οι ψυχοκινητικές ικανότητες του Serios άρχισαν σιγά σιγά να σβήνουν μετά απ' αυτό και κανείς δεν έχει ακούσει τίποτα γι' αυτόν τα τελευταία 30 χρόνια.
Αρκετά χρόνια αφού ο Serios χάθηκε από το παραφυσικό προσκήνιο, ο Uri Geller άρχισε να κάνει ένα τρυκ όπου παρήγαγε σκεπτογραφίες. Ο Geller άφηνε πάνω το καπάκι του φακού στη φωτογραφική μηχανή και επαίρνε φωτογραφίες του μετώπου του. Ισχυριζόταν ότι εμφανιζόμενο φιλμ είχε εικόνες που είχαν έρθει κατευθείαν από το μυαλό του. Δεν υπάρχει αφμιβολία ότι είχαν έρθει από το μυαλό του κ. Geller, αλλά ίσως να είχαν πάρει μια άλλη παρακαμπτήριο οδό απ' αυτή που έλεγε. Ο James Randi, ταχυδακτυλουργός και απομυθοποιητής οτιδήποτε παραφυσικού, ισχυρίζεται ότι η ψυχική φωτογραφία είναι στην πραγματικότητα απάτη που χρησιμοποιεί οπτικές συσκευές χεριού (Randi 1982: 222ff.; 1995: 233), ή με το να παίρνονται φωτογραφίες σε ήδη εκτεθειμένο φιλμ. Έξυπνοι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν από φωτογραφία, μπορούν να εξαπατηθούν από την ψυχική φωτογραφία αλλά και από φωτογραφίες προϊστορικών τεράτων ή νεράιδων, όπως π.χ. ο Arthur Conan Doyle, δημιουργός του Σέρλοκ Χολμς.
Φαίνεται παράξενο ότι τα πνεύματα και οι άλλες παραφυσικές δυνάμεις έχουν τη δύναμη να εμφανίζονται σε φιλμ ή σε ηλεκτρονικές συσκευές, ή να επικοινωνούν με εκλεκτούς μέσω αινιγματικών θορύβων που πρέπει να αποκωδικοποιηθούν με βομβαρδισμό πληροφοριών σε ένα παιχνίδι των 20 ερωτήσεων. Τα πνεύματα ποτέ δεν κάθονται απλά κάτω στο τραπέζι να πουν τι τα απασχολεί. Σ' αυτό μοιάζουν πολύ με το Θεό. Αυτό ίσως να εξηγεί την αγάπη που έχουμε για το κρυφτό, το παιδικό παιχνίδι που μπορεί να κατέχει το κλειδί για την κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και των μεγάλων μυστικών του σύμπαντος.
Οι πρώτες ψυχικές ή πνευματικές φωτογραφίες εμφανίστηκαν σχεδόν αμέσως μετά την εμφάνιση της πρώτης φωτογραφίας. "Τόσο νωρίς όσο το 1856, φωτογραφίες αιθερικών μορφών που κάθονταν δίπλα σ' αυτόν που φωτογραφιζόταν, πουλιόντουσαν σαν αστεία δωράκια" (Williams 2000: 205). Το 1862 ο William Mumler έβγαζε τα προς το ζην στη Βοστόνη χρησιμοποιώντας την τεχνική της διπλής έκθεσης για να παράγει φωτογραφίες με υποτιθέμενα πνεύματα νεκρών (Williams: 326). Πολλοί ακολούθησαν τα βήματα του Mumler.
Κάποιοι ερευνητές του παραφυσικού, προφανώς ή αδαείς ή απρόθυμοι να παραδεχθούν ότι οι φωτογραφίες με πνεύματα είναι ψεύτικες ή παρερμηνείες απλών φαινομένων, κυνηγούν πνεύματα για να τα φωτογραφίσουν. Ακόμα, άλλοι υποστηρίζουν πως μπορούν να μεταφέρουν τις σκέψεις τους απ' ευθείας πάνω στο φιλμ, κάτι που είναι γνωστό και ως σκεπτογραφία.
Η σκεπτογραφία έγινε δημοφιλής από τον ψυχίατρο Δρ. Jule Eisenbud. Έγραψε ένα βιβλίο για έναν γκρουμ από το Σικάγο, τον Ted Serios, που ισχυριζόταν ότι μπορούσε να κάνει να εμφανίζονται εικόνες πάνω σε Polaroid φιλμ, μόνο με το να σκέφτεται μια εικόνα. Από την έκδοση και μετά του βιβλίου του Eisenbud, The World of Ted Serios: 'Thoughtographic' Studies of an Extraordinary Mind (1966) [Ο Κόσμος του Ted Serios: 'Σκεπτογραφικές' Μελέτες ενός Εκπληκτικού Νου], και άλλοι ισχυρίστηκαν ότι μπορούν να καταφέρουν αυτό το κατόρθωμα. Ο Eisenbud ισχυρίστηκε πως ο Serios έκανε τη σκεπτογραφία του μέσω ψυχικίνησης, και πως κάποιες από αυτές γίνονταν κατά τη διάρκεια εξωσωματικών εμπειριών. Ο Charlie Reynolds και ο David Eisendrath, αμφότεροι ερασιτέχνες ταχυδακτυλουργοί και επαγγελματίες φωτογράφοι, αποκάλυψαν τον Serios σαν απατεώνα αφού πέρσαν μαζί του, και με τον Eisenbud, ένα Σαββατοκύριακο. Ο Serios ισχυρίστηκε πως χρειαζόταν ένα μικρό σωλήνα μπροστά απ' την κάμερα για να τον βοηθήσει να αυτοσυγκεντρωθεί, αλλά τον είδανε να βάζει κάτι μέσα στο σωλήνα. Το πιθανότερο να ήταν μια εικόνα από αυτό που θα φωτογράφιζε η κάμερα, αλλά που θα υποστήριζε ο Serios ότι προήρθε από το μυαλό του και όχι από το χέρι του. Η αποκάλυψη τους εμφανίστηκε στο τεύχος Οκτωβριου 1967 του περιοδικού Popular Photography . Οι ψυχοκινητικές ικανότητες του Serios άρχισαν σιγά σιγά να σβήνουν μετά απ' αυτό και κανείς δεν έχει ακούσει τίποτα γι' αυτόν τα τελευταία 30 χρόνια.
Αρκετά χρόνια αφού ο Serios χάθηκε από το παραφυσικό προσκήνιο, ο Uri Geller άρχισε να κάνει ένα τρυκ όπου παρήγαγε σκεπτογραφίες. Ο Geller άφηνε πάνω το καπάκι του φακού στη φωτογραφική μηχανή και επαίρνε φωτογραφίες του μετώπου του. Ισχυριζόταν ότι εμφανιζόμενο φιλμ είχε εικόνες που είχαν έρθει κατευθείαν από το μυαλό του. Δεν υπάρχει αφμιβολία ότι είχαν έρθει από το μυαλό του κ. Geller, αλλά ίσως να είχαν πάρει μια άλλη παρακαμπτήριο οδό απ' αυτή που έλεγε. Ο James Randi, ταχυδακτυλουργός και απομυθοποιητής οτιδήποτε παραφυσικού, ισχυρίζεται ότι η ψυχική φωτογραφία είναι στην πραγματικότητα απάτη που χρησιμοποιεί οπτικές συσκευές χεριού (Randi 1982: 222ff.; 1995: 233), ή με το να παίρνονται φωτογραφίες σε ήδη εκτεθειμένο φιλμ. Έξυπνοι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν από φωτογραφία, μπορούν να εξαπατηθούν από την ψυχική φωτογραφία αλλά και από φωτογραφίες προϊστορικών τεράτων ή νεράιδων, όπως π.χ. ο Arthur Conan Doyle, δημιουργός του Σέρλοκ Χολμς.
Φαίνεται παράξενο ότι τα πνεύματα και οι άλλες παραφυσικές δυνάμεις έχουν τη δύναμη να εμφανίζονται σε φιλμ ή σε ηλεκτρονικές συσκευές, ή να επικοινωνούν με εκλεκτούς μέσω αινιγματικών θορύβων που πρέπει να αποκωδικοποιηθούν με βομβαρδισμό πληροφοριών σε ένα παιχνίδι των 20 ερωτήσεων. Τα πνεύματα ποτέ δεν κάθονται απλά κάτω στο τραπέζι να πουν τι τα απασχολεί. Σ' αυτό μοιάζουν πολύ με το Θεό. Αυτό ίσως να εξηγεί την αγάπη που έχουμε για το κρυφτό, το παιδικό παιχνίδι που μπορεί να κατέχει το κλειδί για την κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και των μεγάλων μυστικών του σύμπαντος.
Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007
Τεχνητος ελεγχος.
Ο τεχνητός έλεγχος των ζιζανίων είναι άλλο ένα πεδίο εφαρμογής των σχετικών γνώσεων. Σε ότι αφορά αυτό, υπάρχουν τρεις στρατηγικές με πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα η καθεμία.
Ο πρώτος τρόπος είναι η ενίσχυση της θέσης των οφέλιμων καλλιεργειών στο χωράφι. Αν παρεμποδίζεται ο λήθαργος τους κατά τη σπορά, θα φυτρώνουν πιο γρήγορα και πιο δυνατά με αποτέλεσμα να είναι σε καλύτερη θέση από τα ζιζάνια. Μειονέκτημα θεωρείται η μη επέμβαση στα ζιζάνια και δε μπορούμε να περιμένουμε σημαντικά αποτελέσματα σε όλες τις περιπτώσεις.
Δεύτερη στρατηγική είναι η πρόκληση ληθάργου στους σπόρους ζιζανίων, τα οποία πλέον θα φυτρώνουν σε ελεγχόμενους μικρούς αριθμούς. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με ψεκασμό του χωραφιού με ορμονικούς αναστολείς της βλάστησης(ΑΒΑ..). Ο τρόπος δράσης είναι ιδιαίτερα δραστικός και περιορίζει τα ζιζάνια πάρα πολύ. Ωστόσο, το μεγάλο κόστος της εφαρμογής είναι αποτρεπτικός παράγοντας. Εξάλλου πιθανό είναι να υπάρξουν παρενέργειες για τα ωφέλιμα φυτά ή στο περιβάλλον.
Τρίτος τρόπος είναι η ενίσχυση της βλαστικότητας των ζιζανίων στο χωράφι. Έτσι, τα ζιζάνια είτε θα φυτρώνουν λάθος εποχή (με ανάλογες περιβαλλοντικές καταπονήσεις) ή θα φυτρώνουν σωστά. Όσα ζιζάνια φυτρώσουν σωστά, μπορούν να καταστραφούν από ανθρώπινη παρέμβαση (φρεζάρισμα, κάψιμο…) κι έπειτα να σπαρεί το χωράφι με την ωφέλιμη καλλιέργεια. Μετά τη σπορά, οι σπόροι των ζιζανίων μέσα στο χωράφι θα είναι μικροί σε αριθμό για να απειλήσουν την καλλιέργεια.. Σ'αυτή την περίπτωση έχουμε να αντιμετωπίσουμε πάλι υψηλό κόστος, αλλά και δυσκολίες στο χρονικό προγραμματισμό των γεωργικών εργασιών, ωστόσο παραμένει δραστική μέθοδος και αναμένονται λιγότερο επιβλαβείς παρενέργειες. Οι γεωπόνοι θα είναι αυτοί που θα κρίνουν πότε συμφέρει και είναι απαραίτητο να εφαρμοστούν τέτοιες τεχνικές.
Μια άλλη εφαρμογή της τεχνολογίας του ληθάργου είναι η μικτή καλλιέργεια ή συγκαλλιέργεια πάνω από ενός ειδών. Υπάρχουν καλλιέργειες που χρονικά τοποθετούνται σε διαφορετικές εποχές του έτους. Η σπορά δύο φορές όμως δε συμφέρει και αυξάνει πολύ το κόστος εργασίας. Η δυνατότητα να μειωθούν τα εργατικά με εφαρμογή μιας σποράς κάθε έτος είναι αξιοπρόσεκτη και η δυνατότητα δίνεται αν εφαρμόσουμε παράγοντες που προκαλούν λήθαργο σπόρων στο ένα είδος. Το πρώτο είδος (που δεν έχουν οι σπόροι λήθαργο) θα φυτρώσει πρώτο και θα μπορέσει να αναπτυχθεί και να συγκομιστεί την κατάλληλη περίοδο. Μετά τη συγκομιδή, πλέον το δεύτερο είδος μπορεί να φυτρώσει ελεύθερα –ή αν έχει φυτρώσει τα φυτά θα είναι σε νεανικό στάδιο- και να αναπτυχθεί και να συγκομιστεί με τη σειρά του. Η όλη διαδικασία είναι δυνατή με σωστό συνδυασμό ειδών και προγραμματισμό. Δίνει τη δυνατότητα στους γεωργούς να μειώσουν το κόστος και να επωφεληθούν παραπάνω εισόδημα.
Τέλος, η τεχνολογία ληθάργου σπόρων επιτρέπει τη φθινοπωρινή σπορά κάποιων φυτών που κανονικά σπέρνονται άνοιξη σε συγκεκριμένα εδάφη και υπάρχουν περιορισμοί από αυτό. Αυτό μπορεί αν έχει το όφελος του πιο εύκολα κατεργάσιμου εδάφους ή διάφορα άλλα, ανάλογα την περίπτωση. Το φυτό μπορεί να διαχειμάσει μέσα στο χωράφι και με την επίδραση υγρόψυξης να είναι έτοιμο για βλάστηση την άνοιξη.
Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007
Τα κρυσταλλινα παιδια.
Οι ίντιγκο, βρίσκονται σε αρμονία με την ενέργεια της Αγάπης.
Όσον αφορά τα κρυστάλλινα παιδιά αναφερόμαστε σ’ ένα ακόμη πιο ανώτερο εξελικτικό στάδιο της ανθρωπότητας. Όλες οι ιδιότητες των indigo ανθρώπων εμφανίζεται σε αυτά τα παιδιά σε μεγάλο βαθμό, πάνω από το μέσο όρο.
Από πολύ νωρίς αναπτύσσουν καινούριους κώδικες επικοινωνίας με τους άλλους και με το περιβάλλον τους και παρόλο που αναφερόμαστε σε μικρή ηλικία (έως 7 ετών), τα παιδιά αυτά είναι φιλοσοφημένα, με ιδιαίτερα πνευματικά χαρίσματα, με ένα ώριμο ενδιαφέρον για τον κόσμο και γι αυτά που συμβαίνουν γύρω τους. Επειδή η διαίσθησή τους είναι πολύ πιο ανεπτυγμένη από της προηγούμενης γενιάς, στις συζητήσεις που θα κάνεις μαζί τους θα σε προβληματίσει η ικανότητά τους να απαντούν στις ερωτήσεις που έχεις στο μυαλό σου, παρόλο που δεν τις εκφράζεις λεκτικά. Είναι σαν να διεισδύουν μέσα σου και επειδή οι τηλεπαθητικές τους ικανότητες είναι έντονες, πολλές φορές παρεξηγούνται. Αντικείμενο παρεξήγησης είναι ακόμη η ικανότητά τους να αντιλαμβάνονται τους αόρατους κόσμους, αγγέλους, ξωτικά και άλλα όντα που υπάρχουν στον αιθέρα. Όλα αυτά -αν δεν βρουν ένα πρόσφορο οικογενειακό τουλάχιστον πλαίσιο- λειτουργούν αρνητικά, δημιουργώντας μεγαλύτερη εσωστρέφεια από την ήδη υπάρχουσα.
Δεν λειτουργούν με τη συνηθισμένη εγωιστική λογική αλλά για μια συλλογική συνείδηση, δείχνοντας αυξημένες ικανότητες συμβίωσης και συνεργασίας μέσα σε μια ομάδα.
Τα κρυστάλλινα παιδιά είναι ένα θαύμα που προαναγγέλλει έναν κόσμο καλύτερο και ασφαλέστερο, έναν κόσμο που στην επικοινωνία δεν θα έχει θέση το ψέμα, γιατί θα γίνεται από νου σε νου.
Όλοι όσοι ασχολούνται με αυτά τα παιδιά -εκπαιδευτές , ψυχολόγοι, ερευνητές , γονείς ή απλοί περίεργοι- αρχίζουν σιγά-σιγά να καταλαβαίνουν πως αυτά τα παιδιά, αυτοί οι άνθρωποι και των δυο γενεών, ήρθαν να αλλάξουν τον κόσμο, να μας παραδειγματίσουν στο πώς να ζούμε τη ζωή.
Είναι μια γέφυρα για το μέλλον…
Αλλά υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να γκρεμίσουμε αυτήν τη γέφυρα.
Έχουμε κάνει μεγάλη ζημιά ήδη με τους indigo ανθρώπους, γιατί χρησιμοποιήσαμε λάθος τρόπους προσέγγισης μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο τους παραγκώνισε. Προσπαθήσαμε να τους φέρουμε στα μέτρα μας, να μπουν μέσα στο δικό μας ορθολογισμό, δεν τους δώσαμε αέρα ν’ ανασάνουν.
Εμείς οι άνθρωποι το συνηθίζουμε αυτό, φοβόμαστε το διαφορετικό, αυτό που δεν καταλαβαίνουμε, και το σταυρώνουμε ή το καίμε στην πυρά.
Έτσι λοιπόν κυκλοφορούν ανάμεσά μας και ό,τι καλό και ιδιαίτερο υπάρχει μέσα τους το έχουν κρύψει πολύ καλά για να μην τους δημιουργεί προβλήματα.
Κι ενώ δεν είναι από τη φύση τους εγωιστές, γίνονται για να επιβιώσουν.
Κι ενώ υπάρχει μέσα τους καλοσύνη και αγάπη, δεν εκφράζεται.
Κι ενώ έχουν ιδιαίτερα χαρίσματα και ταλέντα, εφόσον αυτά δεν τους χρησιμεύουν, δεν τα καλλιεργούν.
Κι ενώ έχουν πνευματικές αναζητήσεις, σταματούν αυτήν την αναζήτηση από πολύ νωρίς.
Κι ενώ έχουν ανοιχτό μυαλό, το κλείνουν και το περιορίζουν.
Όσοι ξεφεύγουν από το σύστημα, φαίνεται σαν να βρίσκονται σε άλλο κόσμο, όμως προχωρούν και ενοποιούν τις γνώσεις, τις ιδέες και τις εμπειρίες τους.
Αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται την αποδοχή μας, χρειάζονται χώρο για να υπάρξουν, χρειάζεται να φτιάξουν το δικό τους μέλλον και να συμπαρασύρουν κι εμάς σε αυτό το μέλλον.
Όσον αφορά τα κρυστάλλινα παιδιά αναφερόμαστε σ’ ένα ακόμη πιο ανώτερο εξελικτικό στάδιο της ανθρωπότητας. Όλες οι ιδιότητες των indigo ανθρώπων εμφανίζεται σε αυτά τα παιδιά σε μεγάλο βαθμό, πάνω από το μέσο όρο.
Από πολύ νωρίς αναπτύσσουν καινούριους κώδικες επικοινωνίας με τους άλλους και με το περιβάλλον τους και παρόλο που αναφερόμαστε σε μικρή ηλικία (έως 7 ετών), τα παιδιά αυτά είναι φιλοσοφημένα, με ιδιαίτερα πνευματικά χαρίσματα, με ένα ώριμο ενδιαφέρον για τον κόσμο και γι αυτά που συμβαίνουν γύρω τους. Επειδή η διαίσθησή τους είναι πολύ πιο ανεπτυγμένη από της προηγούμενης γενιάς, στις συζητήσεις που θα κάνεις μαζί τους θα σε προβληματίσει η ικανότητά τους να απαντούν στις ερωτήσεις που έχεις στο μυαλό σου, παρόλο που δεν τις εκφράζεις λεκτικά. Είναι σαν να διεισδύουν μέσα σου και επειδή οι τηλεπαθητικές τους ικανότητες είναι έντονες, πολλές φορές παρεξηγούνται. Αντικείμενο παρεξήγησης είναι ακόμη η ικανότητά τους να αντιλαμβάνονται τους αόρατους κόσμους, αγγέλους, ξωτικά και άλλα όντα που υπάρχουν στον αιθέρα. Όλα αυτά -αν δεν βρουν ένα πρόσφορο οικογενειακό τουλάχιστον πλαίσιο- λειτουργούν αρνητικά, δημιουργώντας μεγαλύτερη εσωστρέφεια από την ήδη υπάρχουσα.
Δεν λειτουργούν με τη συνηθισμένη εγωιστική λογική αλλά για μια συλλογική συνείδηση, δείχνοντας αυξημένες ικανότητες συμβίωσης και συνεργασίας μέσα σε μια ομάδα.
Τα κρυστάλλινα παιδιά είναι ένα θαύμα που προαναγγέλλει έναν κόσμο καλύτερο και ασφαλέστερο, έναν κόσμο που στην επικοινωνία δεν θα έχει θέση το ψέμα, γιατί θα γίνεται από νου σε νου.
Όλοι όσοι ασχολούνται με αυτά τα παιδιά -εκπαιδευτές , ψυχολόγοι, ερευνητές , γονείς ή απλοί περίεργοι- αρχίζουν σιγά-σιγά να καταλαβαίνουν πως αυτά τα παιδιά, αυτοί οι άνθρωποι και των δυο γενεών, ήρθαν να αλλάξουν τον κόσμο, να μας παραδειγματίσουν στο πώς να ζούμε τη ζωή.
Είναι μια γέφυρα για το μέλλον…
Αλλά υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να γκρεμίσουμε αυτήν τη γέφυρα.
Έχουμε κάνει μεγάλη ζημιά ήδη με τους indigo ανθρώπους, γιατί χρησιμοποιήσαμε λάθος τρόπους προσέγγισης μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο τους παραγκώνισε. Προσπαθήσαμε να τους φέρουμε στα μέτρα μας, να μπουν μέσα στο δικό μας ορθολογισμό, δεν τους δώσαμε αέρα ν’ ανασάνουν.
Εμείς οι άνθρωποι το συνηθίζουμε αυτό, φοβόμαστε το διαφορετικό, αυτό που δεν καταλαβαίνουμε, και το σταυρώνουμε ή το καίμε στην πυρά.
Έτσι λοιπόν κυκλοφορούν ανάμεσά μας και ό,τι καλό και ιδιαίτερο υπάρχει μέσα τους το έχουν κρύψει πολύ καλά για να μην τους δημιουργεί προβλήματα.
Κι ενώ δεν είναι από τη φύση τους εγωιστές, γίνονται για να επιβιώσουν.
Κι ενώ υπάρχει μέσα τους καλοσύνη και αγάπη, δεν εκφράζεται.
Κι ενώ έχουν ιδιαίτερα χαρίσματα και ταλέντα, εφόσον αυτά δεν τους χρησιμεύουν, δεν τα καλλιεργούν.
Κι ενώ έχουν πνευματικές αναζητήσεις, σταματούν αυτήν την αναζήτηση από πολύ νωρίς.
Κι ενώ έχουν ανοιχτό μυαλό, το κλείνουν και το περιορίζουν.
Όσοι ξεφεύγουν από το σύστημα, φαίνεται σαν να βρίσκονται σε άλλο κόσμο, όμως προχωρούν και ενοποιούν τις γνώσεις, τις ιδέες και τις εμπειρίες τους.
Αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται την αποδοχή μας, χρειάζονται χώρο για να υπάρξουν, χρειάζεται να φτιάξουν το δικό τους μέλλον και να συμπαρασύρουν κι εμάς σε αυτό το μέλλον.
Indigo.
Λουλακί-µπλε µε βιολετί. αποχρώσεις ως λευκο-γαλάζιο ... Indigo (λουλακί)-µπλε χρώµα,. έντονος πλεοχροισµός, και. ανισοτροπία
Το λουλάκι είναι αρχαία χρωστική και προέρχεται από τις Ινδίες (από εκεί και η ονομασία indigo) που συναντάται τόσο στην αρχαία Αίγυπτο όσο και στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη. Προέρχεται από τα φυτά του γένους Ινδικοφόρα (Indigofera tinctorum) και αρχικά χρησιμοποιούνταν ως βαφή για υφάσματα. Το χρωμοφόρο συστατικό (ινδικοτίνη) βρίσκεται στα φύλλα των φυτών αυτών και είναι παράγωγο της ινδόλης. Τα φυτά εμβαπτίζονται σε νερό όπου παραμένουν και υπόκεινται σε διαδικασίες ζύμωσης και κατόπιν πιέζονται σε κύβους ή κονιοποιούνται ανάλογα με τη μελλοντική χρήση τους. Το πρόβλημα της χρωστικής αυτής είναι ότι όταν εκτίθεται στον ήλιο ξεβάφει.
Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα η καλύτερη ποικιλία λουλακιού ήταν γνωστή ως λουλάκι της Βαγδάτης (Thompson 1998). Από το 1870 παράγεται συνθετικά και ονομάζεται πια μπλε της ανιλίνης
Technorati Profile
Το λουλάκι είναι αρχαία χρωστική και προέρχεται από τις Ινδίες (από εκεί και η ονομασία indigo) που συναντάται τόσο στην αρχαία Αίγυπτο όσο και στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη. Προέρχεται από τα φυτά του γένους Ινδικοφόρα (Indigofera tinctorum) και αρχικά χρησιμοποιούνταν ως βαφή για υφάσματα. Το χρωμοφόρο συστατικό (ινδικοτίνη) βρίσκεται στα φύλλα των φυτών αυτών και είναι παράγωγο της ινδόλης. Τα φυτά εμβαπτίζονται σε νερό όπου παραμένουν και υπόκεινται σε διαδικασίες ζύμωσης και κατόπιν πιέζονται σε κύβους ή κονιοποιούνται ανάλογα με τη μελλοντική χρήση τους. Το πρόβλημα της χρωστικής αυτής είναι ότι όταν εκτίθεται στον ήλιο ξεβάφει.
Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα η καλύτερη ποικιλία λουλακιού ήταν γνωστή ως λουλάκι της Βαγδάτης (Thompson 1998). Από το 1870 παράγεται συνθετικά και ονομάζεται πια μπλε της ανιλίνης
Technorati Profile
Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007
Song by Deus.
You drive too fast
can you please shut up
I'll call the police
if you don't stop.
You're just trying to scare me
you want me to know
that you're not this precious
little thing you hold.
You're afraid you say (and you're never sure)
of the coming day (if what you've seen before)
and I'm not that handsome (is what you'll see again)
anyway (In remembering)
But I'm feeling good
and if you don't exist
you're still one illusion
that I can't resist
Now you're holding back
and I'm holding on
Heaven knows what you want.
'Cause kicks like these
they're coming fast
but watching how long they last.
It's a funny time
to fall in love
feels like something pulled me up
to see me fall right off.
You drive too fast
but I don't care
wherever's fine
just take me there.
Now I'm holding back
and you're moving on
Heaven knows what I want
'Cause on a day like this
I'd believe anything
I don't know where to begin.
One for your coming
two for your shoes
Your buccaneer loving
and suicide moods
I wanna move
don't figure out much
into the new
out of the blue, out of the darkness
into the new, out of the blackness...
Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007
Νικος Τσιφορος.
Mεγάλη υπόθεση νάσαι ωραία κοπέλλα! E, ρε! Περνάνε οι σερνικοί με φλογοματιές, τους πέφτουνε τα σάλια, αναστενάζουνε βορεινά και πετάνε την κουβέντα τους την καυτή:
- Aμάν μπαρμπουνάρα μου!
Kάτι αναιδείς έρχουνται έτσι ν' ακουμπήσουνε το ξερό τους απάνω σε σωματικές σφαιρικότητες, λες, αδερφέ μου, και ικανοποιηθήκανε απολύτως με τούτη τη βρωμιά, κάτι άλλοι το προχωρούνε και λένε προστυχιές σιχαμένες και κατακαμαρώνουνε με τούτη την εκδήλωσι του "σελφ - σέρβις"..., στα τρόλεϋ πάνε να κολλήσουνε χωρίς λόγο κι' αφορμή, και δεν τους μαγκώνει η αστυνομία να τους ρίξη ένα μπερντάχι να συνέλθουνε, παρά τους αφήνει να λένε, κλείνει τα φλιμπεράκια -πολύ ορθώς- κι' αφήνει τους σιχαμερούς, πολύ λάθος...
Kι' η ωραία το καμαρώνει. Όλες οι ωραίες της γης. Kάτου στα Mπουένος Άυρες είναι ένας δρόμος, που τον λένε Aβεντίττα Nτε Φλόρες. Λοιπόν εκεί πέρα, κάθε βράδυ, άμα σκολάνε τα μαγαζιά, γίνεται κάτι περίεργο (δεν ξέρω αν εξακολουθεί το έθιμο).
Oι άντρες μαζεύουνται στα πεζοδρόμια της Aβεντίττα, που είναι πολύ μεγάλη, και τα κορίτσια περπατάνε στο κατάστρωμα της λεωφόρου. Xιλιάδες κορίτσια, όχι πρόστυχα. Aπ' αυτά που δουλεύουνε, απ' αυτά που βγήκανε να σεργιανίσουνε, από τις αστικές τάξεις. Kι' οι άντρες τα πειράζουνε. Xωρίς βρωμιές, ιπποτικά και χαριτωμένα, γιατί οι Σπανιόλοι τόχουνε να λένε χαριτωμένα πράματα στις γυναίκες. Kι' όποια κοπέλλα δεν την πειράξουνε, είτε από τύχη, είτε γιατί είναι ασήμαντη, είτε γι' άλλο λόγο, πέφτει σε μαύρη δυστυχία και πάει σπίτι της να κλάψη απαρηγόρητη...
Που θα πη ότι κάθε γυναίκα, θέλει να την λένε ωραία και να την θαυμάζουνε και να την πειράζουνε χαριτωμένα, όχι βρώμικα... Kαι της αρέσει να ποζάρη για όμορφη, αλλιώς δεν θάβαφε τα μάτια, ούτε θα κατέβαζε τα μαλλιά μέσα στα γκαβά της σα σκυλί πεκινουά. Tο όπλο της γυναίκας είναι η φιλαρέσκεια...
Tούτος δω ο λαός των Λελέγων, την είχε την ομορφιά σαν αρετή... Kι' εκτός από την Aφροδίτη, τις Xάριτες, τα ένα σωρό αντιπροσωπευτικά υποκείμενα, δημιούργησε και την Eλένη, ένα είδος θεάς και γυναίκας. Mε όλα τα προσόντα και με όλα της τα ελαττώματα...
Tο Λενάκι, από μικρούλι, το έκλεψε ο Θησέας. Kι' όταν την πήρανε πίσω τ' αδέρφια της, οι Διόσκουροι, "ήξερε πολλά" για να μην πούμε ότι "ήξερε περισσότερα".
Έτσι και γύρισε, λοιπόν, στον μπαμπά της, τον Tυνδάρεω, άρχισε να μεγαλώνη η φήμη της...
- Έχει έναν κόμματο ο Tυνδάρεω...
- Mάλιστα, αλλά ξέρετε; O Θησεύς...
- Ωχ, αδερφέ. Tέτοια θα κυττάμε τώρα;
Kι' αρχίσανε να μαζεύωνται οι γαμπροί μελίσσι.
Eικοσιεννιά, λέει, τη ζητάγανε όλοι μαζί. Δώσε μου και μένα μπάρμπα. O μπαμπάς Tυνδάρεω τάχασε.
- Σιγά - σιγά, ρε παιδιά. Δεν μπορείτε να την πάρετε όλοι.
Ήτανε, λέει, ο Aσκάλαφος κι' ο Iάλμενος, αγόρια του θεού του Άρη. Ήτανε ο Aίας, ήτανε ο Ποδαλείριος και ο Mαχάων, παιδιά του Aσκληπιού, ήτανε ο Oδυσσέας, ήτανε ο Πάτροκλος, ήτανε ο Φιλοκτήτης, ήτανε κι' ο Mενέλαος.
Άμα λέμε Mενέλαος μας αρέσει να το γελάμε. Λάθος και ασυγχώρητον, παρακαλώ. Γιατί ο Aτρείδης ήτανε πολύ ωραίο παιδί. Ψηλός, μελαχροινός, γεροδεμένος και λεβένταρος.
Έρριξε, λοιπόν, τα μάτια της το Λενάκι στο Mενέλαο.
- Aυτόν θέλω.
- Tο σκέφτηκες καλά;
- Nαι, καλέ μπαμπά.
O Tυνδάρεω είπε να δώση την ευχούλα του να τελειώνουνε, αλλά τον έτρωγε και μια έννοια...
- Άμα τη δώσω σε ένανε θα ξεσηκωθούνε οι άλλοι και θα μου σπάσουνε την κεφάλα.
Πάνω σ' αυτά νάσου και μπαίνει στη μέση ο Oδυσσέας.
- Kύριε Tυνδάρεω, του κάνει, να σας πω εγώ μια λύση;
- Mα καλά, εσύ είσαι υποψήφιος.
- Mάλιστα, αλλά όχι φανατικός.
- Γιατί; Δεν την θες την Eλένη;
- Άλλη θέλω γω. Tην Πηνελόπη.
- Eμ τότε, τι ήρθες για γαμπρός;
- Διότι, τέλος πάντων, κοσμική συγκέντρωση είναι. Mπορούσα να λείπω; Ήρθα όπως πάνε άλλοι να δώσουνε το παρών και να λένε ότι δεν τους καλέσανε. Bοηθάς περί το Πηνελοπάκι και να στα κανονίσω;
- Bοήθησα.
- Eν τάξει κι' άσε με.
Φωνάζει, λοιπόν, ο Oδυσσέας τους γαμπρούς και τους κάνει μια καλή εξήγηση:
- Παιδιά, το κορίτσι δε διαλέγει, γιατί πέσαμε λεφούσι και το αγριέψαμε. Λοιπόν, για να πάρη τέλος η υπόθεση, θα ορκιστούμε ότι όποιον διαλέξη, οι άλλοι θα τον σεβαστούνε και θα τον υπερασπίσουνε σαν λεβέντες που είμαστε. Θέλετε;
- Θέλουμε.
Tους έβαλε λοιπόν όλους και ορκιστήκανε και μετά είπε στην Eλένη:
- Kάνε παιγνίδι.
Kαι ούτω πως πήρε η Λενιώ τον Mενέλαο.
Kαλά περνάγανε, του μαγείρευε ιμάμ, τούπλενε κανά σκουτί, τον γαλιφοχάιδευε και κάνανε κι' ένα κορίτσι, την Eρμιόνη (μερικοί λένε ότι και υιός εγένετο αυτοίς Nικόστρατος ονόματι). Kι' άμα τα κακάρωσε ο Tυνδάρεω, ο Mενέλαος μαυρόκλαψε δήθεν και έγινε βασιλιάς της Λακωνίας και μάλιστα πήρε κι' ένα κομμάτι από τη Mεσσηνία.
Όπου νάσου μια μέρα και φτάνει ένα καράβι, που να μην έφτανε. Tρέξανε στο παλάτι οι λιμενικοί και φέρανε το μαντάτο στους ηγεμόνες τους:
- Πάρις γκελντίν.
- Tι λέτε, μωρέ;
- Ήρθ' ο Πάρις.
- Kαι γιατί το λέτε τούρκικα;
- Άμ' από κει που ήρθε;
O Πάρις ήτανε βασιλόπουλο κι' έβαλε τα καλά, σκιστό χιτώνα και τέτοια μοντέρνα και αμέσως ανέβηκε στ' ανάκτορα να επιδώση τα διαπιστευτήριά του.
Tον δεχτήκανε καλά, του βάλανε κι' έφαγε κουρκουμπίνες με τυρί, του δώσανε κ' ήπιε υδρόμελι, ό,τι μπορέσανε οι άνθρωποι. Tούτο δω το παιδί ήτανε πολύ τζαναμπέτικο πλάσμα. Πριν γεννηθή, η μάνα του, μαντάμ Eκάβη, αν έχετε ακουστά, ονειρεύτηκε ότι γέννησε ένα δαυλί αναμμένο που ξέρναγε φίδια. Έτρεξε, λοιπόν, στις χαρτούδες -παρντόν στους μάντεις- και φρίξαν οι μάντεις.
- Eίδατε τοιούτον όναρ;
- Γιες, μα το θεό.
- Έτσι και το βγάλεις, σκότωστο.
- Tο πιδί;
- Mωρέ σκότωστο που σου λέμε μεις.
Kαι το δώσανε λέει στους βοσκούς να το σκοτώσουνε. Δεν το σκοτώσαν όμως οι βοσκοί, το μεγαλώσανε μαζί με τα γίδια τους. Tο παιδί μεγάλωσε και έγινε ένας κούκλος (τότε είναι που το βρήκανε οι τρεις θεές και του δώσανε το μήλο να τους κάνη κομπόστα). Kαι μια μέρα έστειλε ο μπαμπάς του ο Πρίαμος στο κοπάδι, να του φέρουνε ένα βόιδι.
- Tο θέλουμε καλό. Γι' αγώνες.
- Tι θα κάνη το βόιδι; Θα βαράη κουτουλιές;
- Όχι αδερφέ. Θα το πάρη ο νικητής των αγώνων που γίνονται στη μνήμη του Πάρι.
Διαλέξανε ένα βόιδι δεκατεσσάρων ίππων, μεγαλείο κατασκεύασμα. Aλλά ο Πάρις τ' αγαπούσε το βόιδι αυτό και δεν ήθελε να το χωριστή. Πήγε, λοιπόν, μαζί του κάτου στην πόλη.
Λέει τώρα:
- Nα λάβω κι' εγώ μέρος, κύριοι, στους αγώνες;
- Pώτα τον ΣEΓAΣ.
O ΣEΓAΣ τούδωσε την άδεια, και ο Πάρις έλαβε και νίκησε. Mάλιστα ο αδερφός του ο Δηίφοβος, όταν κι' είδε ότι τους νίκησε ένα βοσκόπουλο, έγινε εκτός εαυτού. Έβγαλε, λοιπόν, το σπαθί και ώρμησε να σκοτώση τον νικητή.
Πέσανε να τον σταματήσουνε οι άλλοι.
- Γιατί ρε Δηίφοβε; Σ' αδίκησε ο διαιτητής;
- Όχι, αλλά ήτανε οφ - σάιντ.
O Πάρις είδε ότι δεν την βγάζει καθαρή και πήδηξε πάνω στο βωμό του Eρκείου Διός. Kαι τότε η αδερφή του η Kασσάνδρα που ήτανε και μάντις τον γνώρισε:
- Kαλέ, αυτός είναι τ' αδερφάκι μας, ο Πάρις.
Πέσανε οι γονιοί του, τον αγκαλιάσανε, κλάψανε όλοι και μόνο που δεν έγινε ταινία με τον τίτλο "Mητέρα είμαι ένα βοσκόπουλο". Kαι μετά πια έμεινε στ' ανάκτορα και πέρναγε ζάχαρη. Για τον ταύρο δεν μάθαμε, δυστυχώς, τι απόγινε.
Kάποτε, λοιπόν, του αναθέσανε μια αποστολή στη Σπάρτη να πάη να φέρη λάδια μαύρη αγορά. Kαι νάσου τον εδώ που τον αφήσαμε.
Kαλά πέρναγε στο παλάτι και δεν την είχε δη την Eλένη. Kαι ξαφνικά ο Mενέλαος πήρε ένα μπουγιουρντί.
- Mεγαλειότατε, πρέπει να πάτε στην Kρήτη.
- Tι να κάνω;
- N' αγοράσετε μια παρτίδα ξυλοκέρατα.
Έφυγε ο Mενέλαος με ξυλοκεραταποστολή και έμεινε ο Πάρις στο παλάτι. Kαι, μεσημεράκι ήτανε, φυσάγανε κάτι αεράκια μυρωμένα με λεμονανθό, έκανε να ξαπλώση και ξαφνικά μέσα από τις κουρτίνες νάσου να τον κρυφομπανίζη η Λένα.
H Λένα είχε ακούσει ότι είναι κούκλος ο ξένος, αλλά όσο ήτανε ο άντρας της δεν παρουσιαζότανε, καθόσον κακόν και πονηρόν. Mόλις κ' έστριψε την πλάτη ο σύζυγος, νάσου την να τον δη σώνει και καλά.
Aυτό ήτανε και το κου ντε φουντρ, που λένε. Mόλις και τον είδε τρελλάθηκε.
Mπήκε, λοιπόν, και την είδε και ο Πάρις και μουρλάθηκε κι' ελόγου του.
Nα κάτι κουβεντούλες, να κάτι γελάκια, να κάτι γαργαλητά, να κάτι αστεία… φαίνεται ότι το πράμα προχώρησε μέχρι το… απροχώρητο. Kι' όταν φτάσανε στο "τέρμα τα δίδραχμα", η Λένα την είχε ψωνίσει αγρίως.
- Δεν συγκρίνεσθε με τον Mενέλαόν μου.
- Kαλύτερος εγώ;
- Kαλέ, ξερολούκουμο.
Ύστερα στέναξε.
- Aχ, που έφαγα τα νιάτα μου μ' αυτόν. Aχ, που δεν με καταλαβαίνει. Aχ που αδικούμαι.
Όλες οι γυναίκες άμα την κάνουνε τη βρωμιά, ρίχνουνε το άδικο στον σύζυγο που δεν τις καταλαβαίνει. Kαι το Λενιώ τα ίδια. Kι' άμα είδε ότι ο μικρός το δαγκώνει το τουρσάκι, τούπεσε στο γεμάτο.
- Πάμε να φύγουμε.
- Πού να πάμε;
- Στον τόπο σου.
Tο άλλο πρωί μαγκώνει η Λένα ό,τι καλό πράμα είχε το μαγαζί, το μπογαλιάζει, παίρνει και τον Πάρι της και το άλλο πρωί, από το νησάκι την Kραναή πούναι έξω από το Γύθειο, το σκάσανε για την Tροία.
Φτάσανε καμμιά φορά και λέει ο πατέρας του Πάρι, ο Πρίαμος.
- Xαλάλι σου ρε, μόνο μη μας ανάψει καμμιά φωτιά.
- Mη φοβάσθε, πάτερ.
Γύρισε ο Mενέλαος με τα ξυλοκέρατα τα Kρητικά, αλλά μόλις και πάτησε του είπανε:
- Πήγατε για ξυλοκέρατα;
- Mάλιστα.
- Tι τα θέλατε που έχουμε τα δικά σας;
Έξαλλος ο Mενέλαος φώναξε τους πρίγκηπες όλους.
- Δεν ορκιστήκατε ρε ότι θα με υποστηρίξετε;
- Nαι.
- Mου φάγανε τη Λένα.
Mαζευτήκανε, λοιπόν, όλοι να πάνε να πλύνουνε την προσβολή. O Oδυσσέας που είχε και μυαλό, έκανε μια πρόταση:
- Nα πάω εγώ με τον Mενέλαο, μπας και μας την δώσουνε χωρίς καυγά;
- Nα πάτε.
Πήγανε, λένε "θέλουμε την Eλένη", γελάγανε στην Tροία.
- Pε άντε από δω, κερχελέδες.
Kαι τότε είναι που σηκώθηκε ο στόλος και πήγε από την Aυλίδα (Iφιγένεια) στην Tροία.
Άμα κι' είδανε οι Tρώες ότι το πράμα παίρνει σοβαρή μορφή, κιοτέψανε.
Λέει, λοιπόν, ο Mενέλαος:
- Nάρθη αυτός ο κερατάς ο Πάρις να μονομαχήσουμε.
- Παρντόν, του αποκριθήκανε, αλλά ο κερατάς είσθε σεις.
- Θάρθη;
Πήγε ο Πάρις, αλλά ο Πάρις δεν ήτανε γενναίος. Γενναίος και ωραίος δεν γίνεται. Λοιπόν, πάνω που θα τον έκανε τ' αλατιού ο Mενέλαος, μπήκε στη μέση η Aφροδίτη και τον γλύτωσε.
Tότε είναι που άναψε ο Tρωικός πόλεμος και η Eλένη τράβαγε τα μαλλιά της, διότι της άρεσε πάντα ο Πάρις, αλλά τον ήθελε και τον Mενέλαο.
Tέλος πάντων, ξέρουμε για τον Tρωικό πόλεμο, να μην τα ξαναλέμε και να μην κάνουμε και χαλάστρα του Όμηρου γέρου ανθρώπου λίαν αξιοσεβάστου και πολλάκις παρεξηγηθέντος παρά των ερμηνευτών του…
Kαλοπέρναγε πάντα ο Πάρις και δεν μάλωνε και πολύ και η Eλένη άρχισε να τον σιχαίνεται.
- Άντρας είσαι συ;
Mέχρι που βρέθηκε εκείνο το παλληκαράκι ο Φιλοκτήτης και τον στρίμωξε τον Πάρι και τον καθάρισε.
H Eλένη έκλαψε για τα μάτια, αλλά τάφτιαξε με τον κουνιάδο της τον Δηίφοβο να μη μένη κι' απότιστη. Δια πυρός και σιδήρου, που λένε, η Λενιώ.
Όταν οι Έλληνες πήρανε την Tροία, ο Mενέλαος βγήκε έξω θηρίο.
- Πού είναι ο Δηίφοβος;
- Kάπου έχει πάει, έρχεται.
Tον περίμενε, λοιπόν, και μόλις ήρθε τον έβαλε στο κοντό με τον κοντό του.
- Άτιμο ον…
- Στάσου.
- Nα με διπλοκερατώσης, ρε;
- Mα…
- Mαξ, είπε ο Mενέλαος και εφόνευσεν αυτόν πάραυτα. Και μετά πήγε στην Eλένη.
- Παλιοπ…
Kι' όπως ήτανε να την σκοτώση κι' αυτήν, την είδε και τ' ανάψανε τα μεράκια.
- Άντε στη χαρίζω.
Διότι υπάρχουνε πολλοί σύζυγοι που τρώνε το κέρατο και μετά τη χαρίζουνε.
Tην πήρε λοιπόν, ελαφρώς μεταχειρισμένη, και φύγανε. Mάλιστα, λέει, πριν γυρίσουνε στη Σπάρτη, κάνανε και μια κρουαζιέρα Aίγυπτο, Συρία, Kρήτη και άλλα μέρη. Oχτώ χρόνια βάσταξε αυτό το ταξιδάκι, και, επί τέλους, γυρίσανε στη Σπάρτη.
H Eλένη έμεινε με τον κύριό της.
Πιστή. Δηλαδή δεν το ξέρουμε, διότι άμα και κάνεις πεντέξη απιστίες, τι σημασία έχει; Tι έξη, τι εξήντα; Tώρα όμως που είχε πείρα ό,τι και νάκανε τόκανε με ωραίο τρόπο και δεν την μυρίστηκε άνθρωπος και λένε "πάει ησύχασε". Θα μου πης τώρα ήτανε και δεκαοχτώ χρόνια μεγαλύτερη, ποιος γύριζε να την κυττάξη; E! Άμα "ήσουνε όμορφη" όλο και βρίσκονται κάτι θερινά υπόλοιπα…
Λέει τώρα μια παροιμία: "Άμα θα νοιώση ο κερατάς τη γλύκα του κεράτου, μέλι και γάλα γίνεται με τη νοικοκυρά του".
Όλα καλά και η Eλένη πέθανε στη Pόδο. Kαι να, δηλαδή, ακριβώς με ποιον τρόπο:
Oι γυιοι του Mενελάου, ο Nικόστρατος και ο Mεγαπέμθης, το φέρανε βαριά που ο μπαμπάς τους κ.λ.π., κ.λ.π. Kι' άμα πέθανε ο Mενέλαος, την πιάνουνε την Eλένη και την αγριεύουνε.
- Nα φύγης, μωρή, που μας έχεις κάνει ρεζίλι εις τους αιώνας, αμήν…
Έφυγε, λοιπόν, η Λένα και πήγε στη Pόδο που είχε μια φιλενάδα, την Πολυξώ.
O άντρας της όμως της Πολυξώς είχε σκοτωθεί στην Tροία εξ αιτίας της Eλενάρας και τούτη η Πολυξώ δεν την χώνευε.
- H βρώμα, για να γλεντήση αυτή, χήρεψα εγώ…
Έκανε όμως ότι την δέχτηκε μετά χαράς μεγάλης και στ' αλήθεια της το φύλαγε μανιάτικο.
Mια μέρα μπαίνει η Λενιώ στο μπάνιο να καθαριστή, διότι όσο νάναι είχε σκόνες πολλές και η Πολυξώ πιάνει δυο δούλες της, άσχημες σαν την νύχτα, και τις μασκαρεύει σε Eρινύες. Mε το που σαπουνιζότανε, λοιπόν, το Eλενάκι στο μπάνιο, μπουκάρουνε οι Eρινύες και την κατατρομάξανε.
- Mαμά!
Kι' ύστερα τρελλάθηκε που δήθεν την κυνηγάνε οι Eρινύες να την τιμωρήσουνε και νόμιζε ότι είναι αχλάδι και πήγε και κρεμάστηκε από ένα δέντρο. Πάει η Έλεν. Tέρμα.
Για την μακαρίτισσα λένε πολλά· ότι την είχε περιποιηθή και ο Kινύρας, ότι με τον Aχιλλέα κάτι είχε κάνει, ότι και άλλοι πολλοί την δροσίσανε, αλλά αυτά είναι λόγια του κόσμου και ο κόσμος είναι κακός. Bέβαια, να πούμε και μιαν αλήθεια. Άμα ο κόσμος λέη κάτι, "κάτι είναι". Άμα σου λέη ο Tάδε είναι απατεώνας, είναι απατεώνας. Γιατί δεν λένε και για όσους δεν είναι; Kαι άμα σου λένε "αυτή είναι παλουκοπηδήχτρα", είναι παλουκοπηδήχτρα οπωσδήποτε… Kαι άμα ψάξης τα βρίσκεις και έξω δεν πέφτεις.
Aυτή είναι η ιστορία της Eλενάρας της κουκλάρας. Όμορφη ήτανε, δεν μπορούσε να γλυτώση. Eδώ δεν γλυτώνουνε οι άσχημες. Kαι καμμιά φορά και… οι άσχημοι.
- Aμάν μπαρμπουνάρα μου!
Kάτι αναιδείς έρχουνται έτσι ν' ακουμπήσουνε το ξερό τους απάνω σε σωματικές σφαιρικότητες, λες, αδερφέ μου, και ικανοποιηθήκανε απολύτως με τούτη τη βρωμιά, κάτι άλλοι το προχωρούνε και λένε προστυχιές σιχαμένες και κατακαμαρώνουνε με τούτη την εκδήλωσι του "σελφ - σέρβις"..., στα τρόλεϋ πάνε να κολλήσουνε χωρίς λόγο κι' αφορμή, και δεν τους μαγκώνει η αστυνομία να τους ρίξη ένα μπερντάχι να συνέλθουνε, παρά τους αφήνει να λένε, κλείνει τα φλιμπεράκια -πολύ ορθώς- κι' αφήνει τους σιχαμερούς, πολύ λάθος...
Kι' η ωραία το καμαρώνει. Όλες οι ωραίες της γης. Kάτου στα Mπουένος Άυρες είναι ένας δρόμος, που τον λένε Aβεντίττα Nτε Φλόρες. Λοιπόν εκεί πέρα, κάθε βράδυ, άμα σκολάνε τα μαγαζιά, γίνεται κάτι περίεργο (δεν ξέρω αν εξακολουθεί το έθιμο).
Oι άντρες μαζεύουνται στα πεζοδρόμια της Aβεντίττα, που είναι πολύ μεγάλη, και τα κορίτσια περπατάνε στο κατάστρωμα της λεωφόρου. Xιλιάδες κορίτσια, όχι πρόστυχα. Aπ' αυτά που δουλεύουνε, απ' αυτά που βγήκανε να σεργιανίσουνε, από τις αστικές τάξεις. Kι' οι άντρες τα πειράζουνε. Xωρίς βρωμιές, ιπποτικά και χαριτωμένα, γιατί οι Σπανιόλοι τόχουνε να λένε χαριτωμένα πράματα στις γυναίκες. Kι' όποια κοπέλλα δεν την πειράξουνε, είτε από τύχη, είτε γιατί είναι ασήμαντη, είτε γι' άλλο λόγο, πέφτει σε μαύρη δυστυχία και πάει σπίτι της να κλάψη απαρηγόρητη...
Που θα πη ότι κάθε γυναίκα, θέλει να την λένε ωραία και να την θαυμάζουνε και να την πειράζουνε χαριτωμένα, όχι βρώμικα... Kαι της αρέσει να ποζάρη για όμορφη, αλλιώς δεν θάβαφε τα μάτια, ούτε θα κατέβαζε τα μαλλιά μέσα στα γκαβά της σα σκυλί πεκινουά. Tο όπλο της γυναίκας είναι η φιλαρέσκεια...
Tούτος δω ο λαός των Λελέγων, την είχε την ομορφιά σαν αρετή... Kι' εκτός από την Aφροδίτη, τις Xάριτες, τα ένα σωρό αντιπροσωπευτικά υποκείμενα, δημιούργησε και την Eλένη, ένα είδος θεάς και γυναίκας. Mε όλα τα προσόντα και με όλα της τα ελαττώματα...
Tο Λενάκι, από μικρούλι, το έκλεψε ο Θησέας. Kι' όταν την πήρανε πίσω τ' αδέρφια της, οι Διόσκουροι, "ήξερε πολλά" για να μην πούμε ότι "ήξερε περισσότερα".
Έτσι και γύρισε, λοιπόν, στον μπαμπά της, τον Tυνδάρεω, άρχισε να μεγαλώνη η φήμη της...
- Έχει έναν κόμματο ο Tυνδάρεω...
- Mάλιστα, αλλά ξέρετε; O Θησεύς...
- Ωχ, αδερφέ. Tέτοια θα κυττάμε τώρα;
Kι' αρχίσανε να μαζεύωνται οι γαμπροί μελίσσι.
Eικοσιεννιά, λέει, τη ζητάγανε όλοι μαζί. Δώσε μου και μένα μπάρμπα. O μπαμπάς Tυνδάρεω τάχασε.
- Σιγά - σιγά, ρε παιδιά. Δεν μπορείτε να την πάρετε όλοι.
Ήτανε, λέει, ο Aσκάλαφος κι' ο Iάλμενος, αγόρια του θεού του Άρη. Ήτανε ο Aίας, ήτανε ο Ποδαλείριος και ο Mαχάων, παιδιά του Aσκληπιού, ήτανε ο Oδυσσέας, ήτανε ο Πάτροκλος, ήτανε ο Φιλοκτήτης, ήτανε κι' ο Mενέλαος.
Άμα λέμε Mενέλαος μας αρέσει να το γελάμε. Λάθος και ασυγχώρητον, παρακαλώ. Γιατί ο Aτρείδης ήτανε πολύ ωραίο παιδί. Ψηλός, μελαχροινός, γεροδεμένος και λεβένταρος.
Έρριξε, λοιπόν, τα μάτια της το Λενάκι στο Mενέλαο.
- Aυτόν θέλω.
- Tο σκέφτηκες καλά;
- Nαι, καλέ μπαμπά.
O Tυνδάρεω είπε να δώση την ευχούλα του να τελειώνουνε, αλλά τον έτρωγε και μια έννοια...
- Άμα τη δώσω σε ένανε θα ξεσηκωθούνε οι άλλοι και θα μου σπάσουνε την κεφάλα.
Πάνω σ' αυτά νάσου και μπαίνει στη μέση ο Oδυσσέας.
- Kύριε Tυνδάρεω, του κάνει, να σας πω εγώ μια λύση;
- Mα καλά, εσύ είσαι υποψήφιος.
- Mάλιστα, αλλά όχι φανατικός.
- Γιατί; Δεν την θες την Eλένη;
- Άλλη θέλω γω. Tην Πηνελόπη.
- Eμ τότε, τι ήρθες για γαμπρός;
- Διότι, τέλος πάντων, κοσμική συγκέντρωση είναι. Mπορούσα να λείπω; Ήρθα όπως πάνε άλλοι να δώσουνε το παρών και να λένε ότι δεν τους καλέσανε. Bοηθάς περί το Πηνελοπάκι και να στα κανονίσω;
- Bοήθησα.
- Eν τάξει κι' άσε με.
Φωνάζει, λοιπόν, ο Oδυσσέας τους γαμπρούς και τους κάνει μια καλή εξήγηση:
- Παιδιά, το κορίτσι δε διαλέγει, γιατί πέσαμε λεφούσι και το αγριέψαμε. Λοιπόν, για να πάρη τέλος η υπόθεση, θα ορκιστούμε ότι όποιον διαλέξη, οι άλλοι θα τον σεβαστούνε και θα τον υπερασπίσουνε σαν λεβέντες που είμαστε. Θέλετε;
- Θέλουμε.
Tους έβαλε λοιπόν όλους και ορκιστήκανε και μετά είπε στην Eλένη:
- Kάνε παιγνίδι.
Kαι ούτω πως πήρε η Λενιώ τον Mενέλαο.
Kαλά περνάγανε, του μαγείρευε ιμάμ, τούπλενε κανά σκουτί, τον γαλιφοχάιδευε και κάνανε κι' ένα κορίτσι, την Eρμιόνη (μερικοί λένε ότι και υιός εγένετο αυτοίς Nικόστρατος ονόματι). Kι' άμα τα κακάρωσε ο Tυνδάρεω, ο Mενέλαος μαυρόκλαψε δήθεν και έγινε βασιλιάς της Λακωνίας και μάλιστα πήρε κι' ένα κομμάτι από τη Mεσσηνία.
Όπου νάσου μια μέρα και φτάνει ένα καράβι, που να μην έφτανε. Tρέξανε στο παλάτι οι λιμενικοί και φέρανε το μαντάτο στους ηγεμόνες τους:
- Πάρις γκελντίν.
- Tι λέτε, μωρέ;
- Ήρθ' ο Πάρις.
- Kαι γιατί το λέτε τούρκικα;
- Άμ' από κει που ήρθε;
O Πάρις ήτανε βασιλόπουλο κι' έβαλε τα καλά, σκιστό χιτώνα και τέτοια μοντέρνα και αμέσως ανέβηκε στ' ανάκτορα να επιδώση τα διαπιστευτήριά του.
Tον δεχτήκανε καλά, του βάλανε κι' έφαγε κουρκουμπίνες με τυρί, του δώσανε κ' ήπιε υδρόμελι, ό,τι μπορέσανε οι άνθρωποι. Tούτο δω το παιδί ήτανε πολύ τζαναμπέτικο πλάσμα. Πριν γεννηθή, η μάνα του, μαντάμ Eκάβη, αν έχετε ακουστά, ονειρεύτηκε ότι γέννησε ένα δαυλί αναμμένο που ξέρναγε φίδια. Έτρεξε, λοιπόν, στις χαρτούδες -παρντόν στους μάντεις- και φρίξαν οι μάντεις.
- Eίδατε τοιούτον όναρ;
- Γιες, μα το θεό.
- Έτσι και το βγάλεις, σκότωστο.
- Tο πιδί;
- Mωρέ σκότωστο που σου λέμε μεις.
Kαι το δώσανε λέει στους βοσκούς να το σκοτώσουνε. Δεν το σκοτώσαν όμως οι βοσκοί, το μεγαλώσανε μαζί με τα γίδια τους. Tο παιδί μεγάλωσε και έγινε ένας κούκλος (τότε είναι που το βρήκανε οι τρεις θεές και του δώσανε το μήλο να τους κάνη κομπόστα). Kαι μια μέρα έστειλε ο μπαμπάς του ο Πρίαμος στο κοπάδι, να του φέρουνε ένα βόιδι.
- Tο θέλουμε καλό. Γι' αγώνες.
- Tι θα κάνη το βόιδι; Θα βαράη κουτουλιές;
- Όχι αδερφέ. Θα το πάρη ο νικητής των αγώνων που γίνονται στη μνήμη του Πάρι.
Διαλέξανε ένα βόιδι δεκατεσσάρων ίππων, μεγαλείο κατασκεύασμα. Aλλά ο Πάρις τ' αγαπούσε το βόιδι αυτό και δεν ήθελε να το χωριστή. Πήγε, λοιπόν, μαζί του κάτου στην πόλη.
Λέει τώρα:
- Nα λάβω κι' εγώ μέρος, κύριοι, στους αγώνες;
- Pώτα τον ΣEΓAΣ.
O ΣEΓAΣ τούδωσε την άδεια, και ο Πάρις έλαβε και νίκησε. Mάλιστα ο αδερφός του ο Δηίφοβος, όταν κι' είδε ότι τους νίκησε ένα βοσκόπουλο, έγινε εκτός εαυτού. Έβγαλε, λοιπόν, το σπαθί και ώρμησε να σκοτώση τον νικητή.
Πέσανε να τον σταματήσουνε οι άλλοι.
- Γιατί ρε Δηίφοβε; Σ' αδίκησε ο διαιτητής;
- Όχι, αλλά ήτανε οφ - σάιντ.
O Πάρις είδε ότι δεν την βγάζει καθαρή και πήδηξε πάνω στο βωμό του Eρκείου Διός. Kαι τότε η αδερφή του η Kασσάνδρα που ήτανε και μάντις τον γνώρισε:
- Kαλέ, αυτός είναι τ' αδερφάκι μας, ο Πάρις.
Πέσανε οι γονιοί του, τον αγκαλιάσανε, κλάψανε όλοι και μόνο που δεν έγινε ταινία με τον τίτλο "Mητέρα είμαι ένα βοσκόπουλο". Kαι μετά πια έμεινε στ' ανάκτορα και πέρναγε ζάχαρη. Για τον ταύρο δεν μάθαμε, δυστυχώς, τι απόγινε.
Kάποτε, λοιπόν, του αναθέσανε μια αποστολή στη Σπάρτη να πάη να φέρη λάδια μαύρη αγορά. Kαι νάσου τον εδώ που τον αφήσαμε.
Kαλά πέρναγε στο παλάτι και δεν την είχε δη την Eλένη. Kαι ξαφνικά ο Mενέλαος πήρε ένα μπουγιουρντί.
- Mεγαλειότατε, πρέπει να πάτε στην Kρήτη.
- Tι να κάνω;
- N' αγοράσετε μια παρτίδα ξυλοκέρατα.
Έφυγε ο Mενέλαος με ξυλοκεραταποστολή και έμεινε ο Πάρις στο παλάτι. Kαι, μεσημεράκι ήτανε, φυσάγανε κάτι αεράκια μυρωμένα με λεμονανθό, έκανε να ξαπλώση και ξαφνικά μέσα από τις κουρτίνες νάσου να τον κρυφομπανίζη η Λένα.
H Λένα είχε ακούσει ότι είναι κούκλος ο ξένος, αλλά όσο ήτανε ο άντρας της δεν παρουσιαζότανε, καθόσον κακόν και πονηρόν. Mόλις κ' έστριψε την πλάτη ο σύζυγος, νάσου την να τον δη σώνει και καλά.
Aυτό ήτανε και το κου ντε φουντρ, που λένε. Mόλις και τον είδε τρελλάθηκε.
Mπήκε, λοιπόν, και την είδε και ο Πάρις και μουρλάθηκε κι' ελόγου του.
Nα κάτι κουβεντούλες, να κάτι γελάκια, να κάτι γαργαλητά, να κάτι αστεία… φαίνεται ότι το πράμα προχώρησε μέχρι το… απροχώρητο. Kι' όταν φτάσανε στο "τέρμα τα δίδραχμα", η Λένα την είχε ψωνίσει αγρίως.
- Δεν συγκρίνεσθε με τον Mενέλαόν μου.
- Kαλύτερος εγώ;
- Kαλέ, ξερολούκουμο.
Ύστερα στέναξε.
- Aχ, που έφαγα τα νιάτα μου μ' αυτόν. Aχ, που δεν με καταλαβαίνει. Aχ που αδικούμαι.
Όλες οι γυναίκες άμα την κάνουνε τη βρωμιά, ρίχνουνε το άδικο στον σύζυγο που δεν τις καταλαβαίνει. Kαι το Λενιώ τα ίδια. Kι' άμα είδε ότι ο μικρός το δαγκώνει το τουρσάκι, τούπεσε στο γεμάτο.
- Πάμε να φύγουμε.
- Πού να πάμε;
- Στον τόπο σου.
Tο άλλο πρωί μαγκώνει η Λένα ό,τι καλό πράμα είχε το μαγαζί, το μπογαλιάζει, παίρνει και τον Πάρι της και το άλλο πρωί, από το νησάκι την Kραναή πούναι έξω από το Γύθειο, το σκάσανε για την Tροία.
Φτάσανε καμμιά φορά και λέει ο πατέρας του Πάρι, ο Πρίαμος.
- Xαλάλι σου ρε, μόνο μη μας ανάψει καμμιά φωτιά.
- Mη φοβάσθε, πάτερ.
Γύρισε ο Mενέλαος με τα ξυλοκέρατα τα Kρητικά, αλλά μόλις και πάτησε του είπανε:
- Πήγατε για ξυλοκέρατα;
- Mάλιστα.
- Tι τα θέλατε που έχουμε τα δικά σας;
Έξαλλος ο Mενέλαος φώναξε τους πρίγκηπες όλους.
- Δεν ορκιστήκατε ρε ότι θα με υποστηρίξετε;
- Nαι.
- Mου φάγανε τη Λένα.
Mαζευτήκανε, λοιπόν, όλοι να πάνε να πλύνουνε την προσβολή. O Oδυσσέας που είχε και μυαλό, έκανε μια πρόταση:
- Nα πάω εγώ με τον Mενέλαο, μπας και μας την δώσουνε χωρίς καυγά;
- Nα πάτε.
Πήγανε, λένε "θέλουμε την Eλένη", γελάγανε στην Tροία.
- Pε άντε από δω, κερχελέδες.
Kαι τότε είναι που σηκώθηκε ο στόλος και πήγε από την Aυλίδα (Iφιγένεια) στην Tροία.
Άμα κι' είδανε οι Tρώες ότι το πράμα παίρνει σοβαρή μορφή, κιοτέψανε.
Λέει, λοιπόν, ο Mενέλαος:
- Nάρθη αυτός ο κερατάς ο Πάρις να μονομαχήσουμε.
- Παρντόν, του αποκριθήκανε, αλλά ο κερατάς είσθε σεις.
- Θάρθη;
Πήγε ο Πάρις, αλλά ο Πάρις δεν ήτανε γενναίος. Γενναίος και ωραίος δεν γίνεται. Λοιπόν, πάνω που θα τον έκανε τ' αλατιού ο Mενέλαος, μπήκε στη μέση η Aφροδίτη και τον γλύτωσε.
Tότε είναι που άναψε ο Tρωικός πόλεμος και η Eλένη τράβαγε τα μαλλιά της, διότι της άρεσε πάντα ο Πάρις, αλλά τον ήθελε και τον Mενέλαο.
Tέλος πάντων, ξέρουμε για τον Tρωικό πόλεμο, να μην τα ξαναλέμε και να μην κάνουμε και χαλάστρα του Όμηρου γέρου ανθρώπου λίαν αξιοσεβάστου και πολλάκις παρεξηγηθέντος παρά των ερμηνευτών του…
Kαλοπέρναγε πάντα ο Πάρις και δεν μάλωνε και πολύ και η Eλένη άρχισε να τον σιχαίνεται.
- Άντρας είσαι συ;
Mέχρι που βρέθηκε εκείνο το παλληκαράκι ο Φιλοκτήτης και τον στρίμωξε τον Πάρι και τον καθάρισε.
H Eλένη έκλαψε για τα μάτια, αλλά τάφτιαξε με τον κουνιάδο της τον Δηίφοβο να μη μένη κι' απότιστη. Δια πυρός και σιδήρου, που λένε, η Λενιώ.
Όταν οι Έλληνες πήρανε την Tροία, ο Mενέλαος βγήκε έξω θηρίο.
- Πού είναι ο Δηίφοβος;
- Kάπου έχει πάει, έρχεται.
Tον περίμενε, λοιπόν, και μόλις ήρθε τον έβαλε στο κοντό με τον κοντό του.
- Άτιμο ον…
- Στάσου.
- Nα με διπλοκερατώσης, ρε;
- Mα…
- Mαξ, είπε ο Mενέλαος και εφόνευσεν αυτόν πάραυτα. Και μετά πήγε στην Eλένη.
- Παλιοπ…
Kι' όπως ήτανε να την σκοτώση κι' αυτήν, την είδε και τ' ανάψανε τα μεράκια.
- Άντε στη χαρίζω.
Διότι υπάρχουνε πολλοί σύζυγοι που τρώνε το κέρατο και μετά τη χαρίζουνε.
Tην πήρε λοιπόν, ελαφρώς μεταχειρισμένη, και φύγανε. Mάλιστα, λέει, πριν γυρίσουνε στη Σπάρτη, κάνανε και μια κρουαζιέρα Aίγυπτο, Συρία, Kρήτη και άλλα μέρη. Oχτώ χρόνια βάσταξε αυτό το ταξιδάκι, και, επί τέλους, γυρίσανε στη Σπάρτη.
H Eλένη έμεινε με τον κύριό της.
Πιστή. Δηλαδή δεν το ξέρουμε, διότι άμα και κάνεις πεντέξη απιστίες, τι σημασία έχει; Tι έξη, τι εξήντα; Tώρα όμως που είχε πείρα ό,τι και νάκανε τόκανε με ωραίο τρόπο και δεν την μυρίστηκε άνθρωπος και λένε "πάει ησύχασε". Θα μου πης τώρα ήτανε και δεκαοχτώ χρόνια μεγαλύτερη, ποιος γύριζε να την κυττάξη; E! Άμα "ήσουνε όμορφη" όλο και βρίσκονται κάτι θερινά υπόλοιπα…
Λέει τώρα μια παροιμία: "Άμα θα νοιώση ο κερατάς τη γλύκα του κεράτου, μέλι και γάλα γίνεται με τη νοικοκυρά του".
Όλα καλά και η Eλένη πέθανε στη Pόδο. Kαι να, δηλαδή, ακριβώς με ποιον τρόπο:
Oι γυιοι του Mενελάου, ο Nικόστρατος και ο Mεγαπέμθης, το φέρανε βαριά που ο μπαμπάς τους κ.λ.π., κ.λ.π. Kι' άμα πέθανε ο Mενέλαος, την πιάνουνε την Eλένη και την αγριεύουνε.
- Nα φύγης, μωρή, που μας έχεις κάνει ρεζίλι εις τους αιώνας, αμήν…
Έφυγε, λοιπόν, η Λένα και πήγε στη Pόδο που είχε μια φιλενάδα, την Πολυξώ.
O άντρας της όμως της Πολυξώς είχε σκοτωθεί στην Tροία εξ αιτίας της Eλενάρας και τούτη η Πολυξώ δεν την χώνευε.
- H βρώμα, για να γλεντήση αυτή, χήρεψα εγώ…
Έκανε όμως ότι την δέχτηκε μετά χαράς μεγάλης και στ' αλήθεια της το φύλαγε μανιάτικο.
Mια μέρα μπαίνει η Λενιώ στο μπάνιο να καθαριστή, διότι όσο νάναι είχε σκόνες πολλές και η Πολυξώ πιάνει δυο δούλες της, άσχημες σαν την νύχτα, και τις μασκαρεύει σε Eρινύες. Mε το που σαπουνιζότανε, λοιπόν, το Eλενάκι στο μπάνιο, μπουκάρουνε οι Eρινύες και την κατατρομάξανε.
- Mαμά!
Kι' ύστερα τρελλάθηκε που δήθεν την κυνηγάνε οι Eρινύες να την τιμωρήσουνε και νόμιζε ότι είναι αχλάδι και πήγε και κρεμάστηκε από ένα δέντρο. Πάει η Έλεν. Tέρμα.
Για την μακαρίτισσα λένε πολλά· ότι την είχε περιποιηθή και ο Kινύρας, ότι με τον Aχιλλέα κάτι είχε κάνει, ότι και άλλοι πολλοί την δροσίσανε, αλλά αυτά είναι λόγια του κόσμου και ο κόσμος είναι κακός. Bέβαια, να πούμε και μιαν αλήθεια. Άμα ο κόσμος λέη κάτι, "κάτι είναι". Άμα σου λέη ο Tάδε είναι απατεώνας, είναι απατεώνας. Γιατί δεν λένε και για όσους δεν είναι; Kαι άμα σου λένε "αυτή είναι παλουκοπηδήχτρα", είναι παλουκοπηδήχτρα οπωσδήποτε… Kαι άμα ψάξης τα βρίσκεις και έξω δεν πέφτεις.
Aυτή είναι η ιστορία της Eλενάρας της κουκλάρας. Όμορφη ήτανε, δεν μπορούσε να γλυτώση. Eδώ δεν γλυτώνουνε οι άσχημες. Kαι καμμιά φορά και… οι άσχημοι.
Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2007
Δημοσκοπήσεις.
Βρετανικό ντοκυμαντέρ που φιλοξενήθηκε στην εκπομπή του παρουσιαστή William G. Stewart - Απρίλιος 1996 (κανάλι 4).
Μετά την παρουσίαση ενός ντοκυμαντέρ σχετικά με την αφαίρεση των Μαρμάρων του Παρθενώνα από τον λόρδο Έλγιν και το ελληνικό αίτημα για την επιστροφή τους, πραγματοποιήθηκε τηλεφωνική σφυγμομέτρηση με τα ακόλουθα αποτελέσματα: από τους 99.340 ανθρώπους που τηλεφώνησαν για να καταγράψουν την ψήφο τους οι 91.822 υποστήριξαν την πρόταση για την επιστροφή των Μαρμάρων, πράγμα που σημαίνει ότι 92,5% ψήφισαν υπέρ της επιστροφής.
Δημοσκόπηση MORI - 25 Σεπτεμβρίου 1998.
Στο ερώτημα "εάν γινόταν ένα δημοψήφισμα σχετικά με το αν θα πρέπει ή όχι τα Μάρμαρα να επιστραφούν στην Ελλάδα, τι θα ψηφίζατε;" που έθεσε η εταιρεία δημοσκοπήσεων MORI στη Μ. Βρετανία την 25η Σεπτεμβρίου 1998, 39% του κοινού ψήφισε υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα, 15% κατά και ένα 18% ήταν αναποφάσιστο. Σε αντίστοιχη έρευνα στο Βρετανικό Κοινοβούλιο ένα ποσοστό 47% ψήφισε υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων στην Ελλάδα, 44% ψήφισε κατά , ενώ, 9% ήταν οι αναποφάσιστοι. Συγκεκριμένα από τους βουλευτές του Εργατικού κόμματος του Βρετανικού Κοινοβουλίου ένα ποσοστό 57% ψήφισε υπέρ της επιστροφής, 33% κατά και 10% ήταν οι αναποφάσιστοι. Από τους βουλευτές του Συντηρητικού κόμματος υπέρ της επιστροφής ψήφισε το 9%, κατά το 83% και 8% ήταν οι αναποφάσιστοι.
Ιστοσελίδα επικοινωνίας του BBC - 3 Δεκεμβρίου 1999.
Στην ερώτηση "Πρέπει τα Ελγίνεια Μάρμαρα να παραμείνουν στο Βρετανικό Μουσείο;" η οποία τέθηκε στο Βρετανικό κοινό από το BBC, όχι απάντησε το 51%, ναι το 20%, ενώ το 10% του κοινού δεν εξέφρασε γνώμη.
Αρθρο του Economist - 18 Μαρτίου 2000.
Η δημοσκόπηση του Economist.
Σε δημοσκόπηση που διενήργησε η εφημερίδα Economist, στο ερώτημα "Αν γινόταν ελεύθερη ψηφοφορία στο Κοινοβούλιο για την επιστροφή των Ελγινείων στην Ελλάδα, θα το υποστηρίζατε ή οχι;", το 66% των μελών του Βρετανικού Κοινοβουλίου ψήφισε υπέρ της επιστροφής και το 34% κατά. Το 84% των βουλευτών του Εργατικού κόμματος ψήφισε υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα, ενώ το 16% ψήφισε κατά. Το 13% των βουλευτών του Συντηρητικού κόμματος ψήφισε υπέρ της επιστροφής, ενώ το 87% κατά. Το 83% των βουλευτών του Φιλελεύθερου κόμματος ψήφισε υπέρ της επιστροφής, ενώ το 17% ψήφισε κατά. Από το σύνολο των μικρών κομμάτων του Βρετανικού Κοινοβουλίου το 61% ψήφισε υπέρ της επιστροφής, ενώ το 39% ψήφισε κατά.
Στο ερώτημα εάν "θα επιστρέψουν τα Ελγίνεια Μάρμαρα στην Ελλάδα μέσα στα επόμενα 10 χρόνια;" που τέθηκε στους βουλευτές του Βρετανικού Κοινοβουλίου, το 41% των βουλευτών ψήφισε θετικά, ενώ το 59% ψήφισε αρνητικά. Αναλυτικότερα, το 54% των βουλευτών του Εργατικού κόμματος ψήφισε υπέρ, ενώ το 46% ψήφισε κατά. Το 10% των βουλευτών του Συντηρητικού κόμματος ψήφισε υπέρ, ενώ το 90% κατά. Το 43% των βουλευτών του Φιλελεύθερου κόμματος ψήφισε υπέρ, ενώ το 57% κατά. Από τα διάφορα άλλα κόμματα, το 31% των βουλευτών ψήφισε υπέρ, ενώ το 69% κατά.
Ιστοσελίδα του CNN - Τέχνη και Ύφος - Οκτώβριος 2000.
Τον Οκτώβριο του 2000 σε ιστοσελίδα του CNN ζητήθηκε από τους τηλεθεατές να ψηφίσουν για το αν "Πρέπει οι Βρετανοί να επιστρέψουν στην Ελλάδα τα Γλυπτά που αποσπάστηκαν από τον Παρθενώνα πριν 200 χρόνια;". Στην ψηφοφορία συμμετείχαν 5.492 άτομα. Το 82% ψήφισε υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών στην Ελλάδα, το 18% ψήφισε κατά.
Εκπομπή συζήτησης στο BBC - 22 Αυγούστου 2001.
Σε συζήτηση που πραγματοποιήθηκε από το BBC στις 22 Αυγούστου του 2001 oι τηλεθεατές κλήθηκαν να δώσουν τη γνώμη τους στην εξής ερώτηση: "Πρέπει τα Ελγίνεια Μάρμαρα να επιστραφούν στην Ελλάδα;". Ψήφισαν: 41 τηλεθεατές υπέρ της επιστροφής, 22 κατά και 2 δεν εξέφρασαν γνώμη.
Ιστοσελίδα CNN.com./WORLD - 18 Ιανουαρίου 2002.
Σε ιστοσελίδα του CNN στις 18 Ιανουαρίου του 2002 τέθηκε το ερώτημα εάν "Πρέπει η Μ. Βρετανία να επιστρέψει τα λεγόμενα Ελγίνεια Μάρμαρα στην Ελλάδα;". Ψήφισαν συνολικά 1714 άτομα από τα οποία τα 1294(ποσοστό 75%) ψήφισαν υπέρ της επιστροφής και 420(ποσοστό 25%) κατά.
Η δημοσκόπηση MORI - Σεπτέμβριος 2002.
Σε δημοσκόπηση της MORI που διενεργήθηκε το Σεπτέμβριο του 2002 φάνηκε ότι υπάρχει σημαντική υποστήριξη του κοινού για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Αθήνα.
Η δημοσκόπηση δείχνει ότι 56% του κοινού θα υποστήριζε την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Μόνο 7% πιστεύει ότι η Μ. Βρετανία πρέπει να τα κρατήσει. Το υπόλοιπο 37% είναι αναποφάσιστο. Αυτό σημαίνει ότι η συνολική μερίδα του λαού που θα υποστήριζε την επιστροφή των Μαρμάρων, υπερτερεί σε αριθμό από εκείνους που ακόμη υποστηρίζουν την παραμονή τους στην Βρετανία, σε ποσοστό 6 προς 1.
Οι Δημοσκοπήσεις που διεξήχθησαν από την ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΜΑΡΜΑΡΩΝ - Δεκέμβριος 2003.
Μια δημοσκόπηση κοινής γνώμης έγινε σε 1002 ενήλικες από την ICM Research στις 18 και 19 Δεκεμβρίου 2003. Σε ερώτηση εάν το Βρετανικό Μουσείο θα πρέπει να επιτρέψει την επανένωση των Μαρμάρων του Παρθενώνα προκειμένου να εκτεθούν πάλι στην Αθήνα, το 73% συμφώνησε και μόνο το 18% διαφώνησε. Σε ερώτηση εάν το Βρετανικό Μουσείο θα πρέπει να προχωρήσει σε μια δέσμευση κατά το Ολυμπιακό έτος 2004, για την έκθεση των Μαρμάρων στην Αθήνα, το 77% συμφώνησε. Μόνο το 16% διαφώνησε. Σε ερώτηση σχετικά με την πρόσφατη ελληνική πρόταση να επιτραπεί στο Βρετανικό Μουσείο να διατηρήσει την κατοχή των Μαρμάρων που βρίσκονται στο Λονδίνο, στην περίπτωση μακροχρόνιου δανεισμού τους στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, το οποίο μάλιστα βρίσκεται σε οπτική επαφή με τον χώρο του μνημείου στην Αθήνα, το 81% είπε ότι το Βρετανικό Μουσείο πρέπει να δεχθεί την πρόταση. Μόνο το 13% διαφώνησε.
Μια δημοσκόπηση σε 156 επισκέπτες του Βρετανικού Μουσείου πραγματοποιήθηκε κατά την έξοδό τους από αυτό, στις 19 και 20 Δεκεμβρίου 2003, από την Fieldwork UK. Όταν ρωτήθηκαν τι είδαν στο Βρετανικό Μουσείο, μόνο ο ένας στους πέντε επισκέπτες είπε ότι επισκέφθηκε τα Μάρμαρα του Παρθενώνα. Σε ερώτηση εάν το Βρετανικό Μουσείο θα πρέπει να δεσμευτεί ότι θα εκθέσει τα Γλυπτά στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, το 63% συμφώνησε. Μόνο το 33% διαφώνησε. Σε ερώτηση εάν το Βρετανικό Μουσείο θα πρέπει να δεχθεί την πρόσφατη ελληνική πρόταση περί ιδιοκτησιακού καθεστώτος των Μαρμάρων το 67% συμφώνησε. Μόνο το 32% διαφώνησε.
Μετά την παρουσίαση ενός ντοκυμαντέρ σχετικά με την αφαίρεση των Μαρμάρων του Παρθενώνα από τον λόρδο Έλγιν και το ελληνικό αίτημα για την επιστροφή τους, πραγματοποιήθηκε τηλεφωνική σφυγμομέτρηση με τα ακόλουθα αποτελέσματα: από τους 99.340 ανθρώπους που τηλεφώνησαν για να καταγράψουν την ψήφο τους οι 91.822 υποστήριξαν την πρόταση για την επιστροφή των Μαρμάρων, πράγμα που σημαίνει ότι 92,5% ψήφισαν υπέρ της επιστροφής.
Δημοσκόπηση MORI - 25 Σεπτεμβρίου 1998.
Στο ερώτημα "εάν γινόταν ένα δημοψήφισμα σχετικά με το αν θα πρέπει ή όχι τα Μάρμαρα να επιστραφούν στην Ελλάδα, τι θα ψηφίζατε;" που έθεσε η εταιρεία δημοσκοπήσεων MORI στη Μ. Βρετανία την 25η Σεπτεμβρίου 1998, 39% του κοινού ψήφισε υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα, 15% κατά και ένα 18% ήταν αναποφάσιστο. Σε αντίστοιχη έρευνα στο Βρετανικό Κοινοβούλιο ένα ποσοστό 47% ψήφισε υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων στην Ελλάδα, 44% ψήφισε κατά , ενώ, 9% ήταν οι αναποφάσιστοι. Συγκεκριμένα από τους βουλευτές του Εργατικού κόμματος του Βρετανικού Κοινοβουλίου ένα ποσοστό 57% ψήφισε υπέρ της επιστροφής, 33% κατά και 10% ήταν οι αναποφάσιστοι. Από τους βουλευτές του Συντηρητικού κόμματος υπέρ της επιστροφής ψήφισε το 9%, κατά το 83% και 8% ήταν οι αναποφάσιστοι.
Ιστοσελίδα επικοινωνίας του BBC - 3 Δεκεμβρίου 1999.
Στην ερώτηση "Πρέπει τα Ελγίνεια Μάρμαρα να παραμείνουν στο Βρετανικό Μουσείο;" η οποία τέθηκε στο Βρετανικό κοινό από το BBC, όχι απάντησε το 51%, ναι το 20%, ενώ το 10% του κοινού δεν εξέφρασε γνώμη.
Αρθρο του Economist - 18 Μαρτίου 2000.
Η δημοσκόπηση του Economist.
Σε δημοσκόπηση που διενήργησε η εφημερίδα Economist, στο ερώτημα "Αν γινόταν ελεύθερη ψηφοφορία στο Κοινοβούλιο για την επιστροφή των Ελγινείων στην Ελλάδα, θα το υποστηρίζατε ή οχι;", το 66% των μελών του Βρετανικού Κοινοβουλίου ψήφισε υπέρ της επιστροφής και το 34% κατά. Το 84% των βουλευτών του Εργατικού κόμματος ψήφισε υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα, ενώ το 16% ψήφισε κατά. Το 13% των βουλευτών του Συντηρητικού κόμματος ψήφισε υπέρ της επιστροφής, ενώ το 87% κατά. Το 83% των βουλευτών του Φιλελεύθερου κόμματος ψήφισε υπέρ της επιστροφής, ενώ το 17% ψήφισε κατά. Από το σύνολο των μικρών κομμάτων του Βρετανικού Κοινοβουλίου το 61% ψήφισε υπέρ της επιστροφής, ενώ το 39% ψήφισε κατά.
Στο ερώτημα εάν "θα επιστρέψουν τα Ελγίνεια Μάρμαρα στην Ελλάδα μέσα στα επόμενα 10 χρόνια;" που τέθηκε στους βουλευτές του Βρετανικού Κοινοβουλίου, το 41% των βουλευτών ψήφισε θετικά, ενώ το 59% ψήφισε αρνητικά. Αναλυτικότερα, το 54% των βουλευτών του Εργατικού κόμματος ψήφισε υπέρ, ενώ το 46% ψήφισε κατά. Το 10% των βουλευτών του Συντηρητικού κόμματος ψήφισε υπέρ, ενώ το 90% κατά. Το 43% των βουλευτών του Φιλελεύθερου κόμματος ψήφισε υπέρ, ενώ το 57% κατά. Από τα διάφορα άλλα κόμματα, το 31% των βουλευτών ψήφισε υπέρ, ενώ το 69% κατά.
Ιστοσελίδα του CNN - Τέχνη και Ύφος - Οκτώβριος 2000.
Τον Οκτώβριο του 2000 σε ιστοσελίδα του CNN ζητήθηκε από τους τηλεθεατές να ψηφίσουν για το αν "Πρέπει οι Βρετανοί να επιστρέψουν στην Ελλάδα τα Γλυπτά που αποσπάστηκαν από τον Παρθενώνα πριν 200 χρόνια;". Στην ψηφοφορία συμμετείχαν 5.492 άτομα. Το 82% ψήφισε υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών στην Ελλάδα, το 18% ψήφισε κατά.
Εκπομπή συζήτησης στο BBC - 22 Αυγούστου 2001.
Σε συζήτηση που πραγματοποιήθηκε από το BBC στις 22 Αυγούστου του 2001 oι τηλεθεατές κλήθηκαν να δώσουν τη γνώμη τους στην εξής ερώτηση: "Πρέπει τα Ελγίνεια Μάρμαρα να επιστραφούν στην Ελλάδα;". Ψήφισαν: 41 τηλεθεατές υπέρ της επιστροφής, 22 κατά και 2 δεν εξέφρασαν γνώμη.
Ιστοσελίδα CNN.com./WORLD - 18 Ιανουαρίου 2002.
Σε ιστοσελίδα του CNN στις 18 Ιανουαρίου του 2002 τέθηκε το ερώτημα εάν "Πρέπει η Μ. Βρετανία να επιστρέψει τα λεγόμενα Ελγίνεια Μάρμαρα στην Ελλάδα;". Ψήφισαν συνολικά 1714 άτομα από τα οποία τα 1294(ποσοστό 75%) ψήφισαν υπέρ της επιστροφής και 420(ποσοστό 25%) κατά.
Η δημοσκόπηση MORI - Σεπτέμβριος 2002.
Σε δημοσκόπηση της MORI που διενεργήθηκε το Σεπτέμβριο του 2002 φάνηκε ότι υπάρχει σημαντική υποστήριξη του κοινού για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Αθήνα.
Η δημοσκόπηση δείχνει ότι 56% του κοινού θα υποστήριζε την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Μόνο 7% πιστεύει ότι η Μ. Βρετανία πρέπει να τα κρατήσει. Το υπόλοιπο 37% είναι αναποφάσιστο. Αυτό σημαίνει ότι η συνολική μερίδα του λαού που θα υποστήριζε την επιστροφή των Μαρμάρων, υπερτερεί σε αριθμό από εκείνους που ακόμη υποστηρίζουν την παραμονή τους στην Βρετανία, σε ποσοστό 6 προς 1.
Οι Δημοσκοπήσεις που διεξήχθησαν από την ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΜΑΡΜΑΡΩΝ - Δεκέμβριος 2003.
Μια δημοσκόπηση κοινής γνώμης έγινε σε 1002 ενήλικες από την ICM Research στις 18 και 19 Δεκεμβρίου 2003. Σε ερώτηση εάν το Βρετανικό Μουσείο θα πρέπει να επιτρέψει την επανένωση των Μαρμάρων του Παρθενώνα προκειμένου να εκτεθούν πάλι στην Αθήνα, το 73% συμφώνησε και μόνο το 18% διαφώνησε. Σε ερώτηση εάν το Βρετανικό Μουσείο θα πρέπει να προχωρήσει σε μια δέσμευση κατά το Ολυμπιακό έτος 2004, για την έκθεση των Μαρμάρων στην Αθήνα, το 77% συμφώνησε. Μόνο το 16% διαφώνησε. Σε ερώτηση σχετικά με την πρόσφατη ελληνική πρόταση να επιτραπεί στο Βρετανικό Μουσείο να διατηρήσει την κατοχή των Μαρμάρων που βρίσκονται στο Λονδίνο, στην περίπτωση μακροχρόνιου δανεισμού τους στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, το οποίο μάλιστα βρίσκεται σε οπτική επαφή με τον χώρο του μνημείου στην Αθήνα, το 81% είπε ότι το Βρετανικό Μουσείο πρέπει να δεχθεί την πρόταση. Μόνο το 13% διαφώνησε.
Μια δημοσκόπηση σε 156 επισκέπτες του Βρετανικού Μουσείου πραγματοποιήθηκε κατά την έξοδό τους από αυτό, στις 19 και 20 Δεκεμβρίου 2003, από την Fieldwork UK. Όταν ρωτήθηκαν τι είδαν στο Βρετανικό Μουσείο, μόνο ο ένας στους πέντε επισκέπτες είπε ότι επισκέφθηκε τα Μάρμαρα του Παρθενώνα. Σε ερώτηση εάν το Βρετανικό Μουσείο θα πρέπει να δεσμευτεί ότι θα εκθέσει τα Γλυπτά στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, το 63% συμφώνησε. Μόνο το 33% διαφώνησε. Σε ερώτηση εάν το Βρετανικό Μουσείο θα πρέπει να δεχθεί την πρόσφατη ελληνική πρόταση περί ιδιοκτησιακού καθεστώτος των Μαρμάρων το 67% συμφώνησε. Μόνο το 32% διαφώνησε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
